Właściciele nieruchomości, na których znajdują się urządzenia przesyłowe mają możliwość żądania przesunięcia lub nawet usunięcia urządzeń przesyłowych szczególnie w sytuacji, kiedy przedsiębiorca przesyłowy nie dysponuje tytułem prawnym do nieruchomości. Tak zwane „roszczenie negatoryjne” przysługuje właścicielowi przeciwko osobie władającej jego rzeczą bez podstawy prawnej i wiąże się z żądaniem przywrócenia stanu zgodnego z prawem i zaniechaniem dalszych naruszeń. W praktyce sądowniczej wskazuje się jednak, że nawet przeciwko podmiotowi dysponującemu decyzją o pozwoleniu na budowę nie należy wykluczać zasadności roszczenia negatoryjnego (art. 222 § 2 KC). Szczególnie obecnie w procesach cywilnych będących następstwem rzeczywistego umacniania się praw jednostki (m.in. prawa własności), które dotyczą porządkowania zadawnionych stosunków prawnych ważne jest właściwe wyważanie interesu właściciela.
Sąd Najwyższy w jednym ze swoich orzeczeń[1] wskazał wprost, że bezczynność przedsiębiorstw, oparta być może na założeniu, że wielkość i znaczenie tych urządzeń chroni je przed roszczeniami o ochronę własności nie zasługuje na aprobatę[2]. Ponadto sama decyzja administracyjna o lokalizacji urządzeń nie jest wystarczająca dla przyjęcia, że właściciel nieruchomości, na której posadowiono słupy elektryczne, wyraził zgodę na nieodpłatne korzystanie z jego własności. Skutki prawne wywołuje tylko wola realnie powzięta i w pewien sposób wyrażona, bowiem oświadczenia woli nie można pojmować jako fikcji prawnej, milczenie zaś może być uznane za przejaw oświadczenia woli wyrażającego zgodę tylko w takiej sytuacji, w której osoba niezaprzeczająca mogła i powinna je złożyć, chyba że z takim zachowaniem sama ustawa wiąże skutki prawne. Zatem sam fakt biernego zachowania właściciela nieruchomości, bez wykazania szczególnych okoliczności uzasadniających uznanie takiego zachowania za złożenie oświadczenie woli (np. korzystanie z urządzeń przesyłowych przez właściciela nieruchomości), nie wystarcza do uznania, że umowa została zawarta per facta concludentia.
[1] Wyrok Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 9 sierpnia 2005 r. IV CK 82/05
[2] Wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku – V Wydział Cywilny z dnia 21 lutego 2014 r. V ACa 799/13